เมื่อจู่ๆ ความเคยชินที่มี...ห....า.....ย......ไ......ป......

พอดีมีเรื่องที่เพิ่งเจอมา พอเริ่มตั้งสติได้ เลยอยากแชร์ครับ

การที่มีใครซักคนเดินผ่านเข้ามาในชีวิตเราที่กำลังนิ่งเหมือนผิวน้ำ มาทำให้ชีวิตจิตใจเรากระเพื่อมเหมือนก้อนหินหล่นลงในน้ำ เริ่มทำให้ชีวิตเรามีสีสันมากขึ้น มี activity โน่นนี่นั่นทำแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน มีคนห่วงเป็นห่วงเป็นใย คอยโทรถามว่าอยู่ไหนครับ ทำอะไรอยู่ ทานข้าวหรือยัง จะกลับบ้านกี่โมง คอยโทรมาหา คอยบอกคิดถึง เค้าเป็นแบบนั้นครับ เป็นแบบนั้นมาอย่างสม่ำเสมอ โดยที่แรกๆก็ไม่ได้รู้สึกว่าเราชอบหรืออะไร แต่แล้วสิ่งที่เค้าทำแบบสม่ำเสมอน่ะแหละที่มันทำให้ความรู้สึกของเราจากศูนย์ ค่อยๆเพิ่มขึ้นไปทีละนิดๆ จนวันนึงที่มันเกือบจะเต็มร้อย

แล้วจู่ๆ เค้าคนนั้น..........ก็   ห     า      ย        ไ          ป  .......

แรกๆมันก็เสียใจนะครับ แต่ก็ไม่มีเวลามานั่งคิดเยอะหรอก  ทั้งงาน ทั้งเรียนต่อ เยอะแยะไปหมดเลย  พอถึงเวลาที่นิ่งๆ มันก็จะแอบคิดนะครับ แต่พอคิดไปเรื่อยๆ จะเริ่มรู้สึกว่าก่อนหน้านี้เราก็อยู่ได้โดยที่ไม่ได้มีเค้าเข้ามา การที่เค้าเข้ามาทำให้เราได้มีความสุขพักนึง นั่นน่าจะเป็นกำไร ถึงแม้วันนึงเค้าจะหายไปแบบไม่มีสาเหตุว่าเพราะอะไร แต่สุดท้ายเราก็ยังเหลือตัวเราที่เป็นเพื่อนตัวเอง มีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น ทำโน่นนี่นั่นได้มากขึ้น ชีวิตอาจจะจืดลงไปนิดหน่อย แต่มันก็อยู่ได้...

เมื่อก่อนเคยแอบกลัวจนปิดกั้นตัวเองกับคนที่เข้ามา แต่พอตอนนี้อยู่ได้แบบเข้าใจดี พร้อมที่จะให้ใครเดินเข้ามาและพร้อมถ้าเค้าจะเดินออกไป เพราะสุดท้ายเวลาจะช่วยกรองคนที่เป็นของเราจริงๆ

PS. แต่ตอนนี้ผมก็รู้เหตุผลที่เค้าหายไปแล้วล่ะครับ